Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, η Μ. Βρετανία βίωσε την εισαγωγή μιας σειράς ιδιαίτερα υποστηρικτικών πολιτικών για τους νέους με στόχο την πλήρη ενσωμάτωσή τους στην κοινωνία (δημιουργία νέων θεσμών για τη νεολαία, υποστηρικτικά μέτρα στον τομέα της απασχόλησης, ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, προνοιακά επιδόματα, κτλ.). Με την έλευση των Συντηρητικών στην εξουσία, οι «φιλικές» αυτές πολιτικές για τη Νεολαία άρχισαν να αποδομούνται, ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε ένα ιδιαίτερα αρνητικό κλίμα για τους νέους: οι νέοι δεν θεωρούνταν πλέον ως μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα «σε πρόβλημα» που χρειάζονταν τη στήριξη του κράτους, αλλά ως μια κοινωνική κατηγορία που αποτελούσε η «ίδια πρόβλημα» για την κοινωνία. Το αποτέλεσμα αυτής της στάσης, ήταν η σταδιακή αντικατάσταση των προνοιακών πολιτικών για τους νέους από πολιτικές προσανατολισμένες στις ανάγκες της αγοράς (π.χ. η δημιουργία προγραμμάτων κατάρτισης προκειμένου ο νέος να βελτιώσει τις δεξιότητές του) και η εισαγωγή ενός ηθικιστικού πολιτικού λόγου σχετικά με την «κοινωνική ευθύνη» των νέων.
Αυτή ακριβώς τη στάση έχουν οι Συντηρητικοί και σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο εκπρόσωπος τύπου του Συντηρητικού κόμματος, Chris Grayling, πρόκειται να ανακοινώσει σήμερα ότι σε περίπτωση που το κόμμα του κερδίσει τις επόμενες εκλογές, θα καταργήσει τα επιδόματα ανεργίας για όλους τους άνεργους νέους κάτω των 21 ετών, οι οποίοι δεν έχουν μπορέσει να βρουν εργασία μέσα σε διάστημα τριών μηνών και που δεν παρακολουθούν κάποιο πρόγραμμα κατάρτισης.
Συγκεκριμένα ο Grayling αναφέρει: «Σχεδιάζουμε να εισάγουμε πολύ πιο σκληρούς κανονισμούς για τον τρόπο που οι νέοι κάτω των 21 ετών θα λαμβάνουν επιδόματα ανεργίας. Για αυτή την κοινωνική ομάδα, η πολιτική ‘από την πρόνοια στην εργασία’ θα ξεκινάει πολύ πιο νωρίς. Θα υπάρχουν ‘στρατόπεδα εκπαίδευσης’ (boot camps) και προγράμματα κοινωνικής εργασίας γι’ αυτούς που δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Το να μένεις στο σπίτι χωρίς να κάνεις τίποτα ανήκει πλέον στο παρελθόν».
Οι Συντηρητικοί, βεβαίως, δεν έχουν σκεφτεί ότι ένας νέος κάτω των 21 ετών έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη το επίδομα ανεργίας από έναν μεγαλύτερο του διότι πολύ απλά είναι δυσκολότερο για αυτόν να βρει εργασία μιας και δεν διαθέτει την απαραίτητη εργασιακή εμπειρία. Επίσης, δεν έχουν σκεφτεί (;) ότι οι νέοι που θα πληγούν περισσότερο από αυτό το μέτρο είναι αυτοί που προέρχονται από κατώτερες κοινωνικές τάξεις (διότι για να πας να εργαστείς κάτω από τα 21 σου, μάλλον δεν σπουδάζεις, και αυτοί που δεν σπουδάζουν είναι συνήθως οι φτωχότεροι…).
Να σημειωθεί ότι το παραπάνω μέτρο, θα συνοδευτεί και από άλλα αντίστοιχα, όπως τη μείωση ή και την κατάργηση των υφιστάμενων υποστηρικτικών επιδομάτων για τις ανύπαντρες μητέρες, τις μονογονεϊκές οικογένειες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, κτλ.
Ωστόσο, για να είμαι δίκαιη, θα ήθελα να υπογραμμίσω στο σημείο αυτό, ότι η αποδόμηση των φιλικών προς τους νέους πολιτικών και η γενικότερη νέο-φιλελευθεροποίησή τους, ναι μεν ξεκίνησε με τους Συντηρητικούς, αλλά συνεχίστηκε κανονικότατα από τις κυβερνήσεις των Νέων Εργατικών του Tony Blair. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά λογική συνέχεια η πρόθεση των Συντηρητικών για την εφαρμογή ακόμη πιο επιθετικών πολιτικών για τους νέους.
Πηγή: Εφημερίδα The Guardian
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου